سالهاست که اینجا زندگی می‌کنم. زمان دقیقش را به یاد نمی‌آورم اما یادم هست که یک روز غروب بود. مرا دید و پسندید و با خود به اینجا آورد.

صبح شده؟ پس چرا هوا روشن نیست؟ شاید هم هنوز شب است؟ اتاق تاریک است، فکر می‌کنم دیشب یادمان رفته چراغ را روشن بگذاریم. پس چطور نصف شب برای آب خوردن بلند شدم؟ شاید هنوز تشنه‌ام؟‌

لیوان چای را نیمه‌کاره روی میز گذاشت و از جایش بلند شد. یک لحظه چشمانش سیاهی رفت و سرش به دوران افتاد. دستش را به لبه میز گرفت تا تعادلش حفظ شود.

بافتنی را به کناری می‌گذارد و با کمک لبه مبل به زحمت از جایش بلند می‌شود. وقتی بلند می‌شود باید چند لحظه‌ای بی‌حرکت بایستد تا اتاق از چرخیدن دور سرش دست بردارد.

قطرات آبی که به شیشه جلوی ماشین خورد مرا به خود آورد